Peter(35) rolde na zijn studie de bankwereld in. Hij werkt alweer 11 jaar als manager bij een middelgrote bank. Vlak voordat hij op vakantie gaat, krijgt Peter te horen dat er een reorganisatie op komst is en dat het onzeker of hij kan blijven of dat hij naar een andere functie moet gaan uitzien. Peter gaat op vakantie maar geniet niet volop omdat hij onzeker is over zijn toekomst. De opgebouwde spanning kan hij maar moeilijk loslaten en hij piekert veel en slaapt onrustig.
Terug van vakantie ervaart Peter contacten met collega’s als zeer vermoeiend, er wordt een boel geroddeld en gespeculeerd, maar gelukkig gaat het contact met zijn klanten hem goed af. Peter houdt van zijn werk maar komt dagelijks moe thuis. Hij heeft dan geen puf meer om wat te ondernemen, maar geeft daar niet aan toe. Hij is heel plichtsgetrouw en heeft ook ’s avonds en in de weekenden nog een volle agenda. Familie, vrienden, afspraken, eigenlijk is hij nooit eens alleen met zich zelf. Het zelfvertrouwen van Peter lijdt eronder. Waar is de spontane energieke Peter gebleven? De Peter die met vrienden afsprak en nooit iets te veel was? Die lekker aan zijn huis aan het klussen was? Hij is steeds zo moe, te moe voor een jonge man in de bloei van zijn leven. Hij wil aan zijn toekomst denken. Een toekomst waarin hij doet waar hij goed in is, (Peter heeft ook een achtergrond in de horeca) én die hem energie geeft. Wat zal hij gaan doen? Daarvoor komt hij bij mij en wil hij kijken wat coaching of mindfulness voor hem zou kunnen betekenen.
Druk
We bellen: Peter praat veel, lange zinnen, hij struikelt bijna over zijn woorden. Zijn verhaal wil hij graag laten horen. Voor wat hem zo bezig houdt wil hij niet steeds bij zijn familie of vrienden aan komen. Hij is blij dat hij weer wat hersteld is van het verdriet over de echtscheiding, maar nu met deze reorganisatie wordt het hem toch weer teveel. Teveel denken, doemscenario’s, hoe zal het gaan met hypotheek? Van een vriendin kreeg hij de tip een mindfulnesstraining te doen. Maar, vraagt hij zich af : Is dat wel wat voor hem want hij kan niet stilzitten en dat volle hoofd van hem, dat krijgt hij vast en zeker ook niet stil.
Na uitgebreid kennis gemaakt te hebben stel ik hem voor om samen de natuur in te gaan. Peter kijkt nauwelijks om zich heen, zijn blik is naar beneden gericht en zijn ademhaling is hoog.
‘Hoe is het eigenlijk met jou, Peter?’ vraag ik. Een diepe zucht, gevolgd door, ik denk dat ik echt verschrikkelijk moe ben. Moe van al het moeten, moe van steeds maar door gaan, moe van het presteren, moe van het zorgen voor anderen, moe van de onzekere toekomst, wat hangt erboven mijn hoofd, kan ik überhaupt mijn hoofd nog boven water houden? Ik word gewoon al moe van mezelf.
We verleggen de aandacht en ik vraag hem met zijn aandacht naar zijn lichaam te gaan. Te voelen dat er grond onder zijn voeten is. De voeten die contact maken met zijn schoenen en de grond. Bewust te zijn van de stappen die hij zet.
En vanuit die houding ook eens naar de natuur te richten. Wat ziet hij? Wat hoort hij? Wat voelt hij? Hij zucht eens diep en realiseert zich dat hij amper aandacht heeft voor de omgeving. Als we stilstaan bij een door hem uitgekozen boom, een hoge, alleenstaande boom, realiseert hij zich dat hij de lat wel erg hoog legt voor zichzelf, dat mag best wat minder, maar hij weet niet hoe, al die verplichtingen, : ‘ik kan het niet bolwerken’. En hij realiseert zich dat hij zich nu pas bewust is van zijn ademhaling, dat is lang geleden dat hij die voelde, was het niet de laatste keer spinning?
Gedreven, gevoelig en heel moe
Dit is wat ik vaker zie in mijn trainingen bij gedreven werkers, midden in het leven, gezin, kinderen, niet in staat te stoppen met denken en doen, altijd maar doorgaan, hoog opgeleid, een hoog verantwoordelijkheidsgevoel, zich zelf wegcijferend en vaak ook krijgen ze te horen dat ze zo gevoelig zijn. Om alles niet zo intens te hoeven voelen,gaan ze juist in hun hoofd , veel denken, alles onder controle proberen te houden, to do lijstjes maken, en nog meer nieuwe prikkels zoekend, steeds meer actie. Op de vlucht voor zichzelf, structureel over grenzen heen gaand, op weg naar burnout of overspannenheid.
Pas op de plaats
Ik vraag Peter om stil te gaan staan. En zijn aandacht wat meer naar de beweging van de adem te brengen. Gewoon eens stil te staan. Niets te hoeven, niets te moeten. Een pas op de plaats.
Dan valt zijn oog op een pas gevallen kastanjeblad, en hij realiseert zich dat in de natuur groei en rust elkaar ook voortdurend afwisselen. Daarom spreken we nu niets af, Peter mag eerst eens laten zakken wat deze wandeling bij hem losgemaakt heeft. Wel spreken we af dat hij me over een week zal bellen om te kijken wat zijn wensen zijn ten aanzien van een van de trajecten die hij bij mij zou kunnen volgen. (Als echte actieman wil hij natuurlijk het liefst vandaag nog starten met de mindfulnesstraining maar hij zal er eerst een paar nachtjes over slapen.) Peter belt een paar dagen later dat hij graag de training in zijn eigen tempo en dus individueel wil doen.
Halverwege de training zie ik een heel andere Peter. Hij ervaart zichzelf ook rustiger, zachter en minder gejaagd. Drie maanden later tijdens onze laatste bijeenkomst ken ik Peter niet terug. Wat een verschil, zijn uitstraling is zo veranderd, zelfbewust, met stevige tred, en zijn gevoel voor humor steekt hij niet meer onder stoelen of banken. Ik word er ook blij van. Hij vertelt dat de oefeningen hem heel bewust gemaakt hebben van automatische gedachtepatronen, de enorme verantwoordelijkheid die hij voelde, het gevoel zich altijd te moeten bewijzen, dat er anders niet van hem gehouden wordt. Het idee dat lanterfanten en luieren zonde van zijn tijd zou zijn. En dat een andere baan nog helemaal niet zo’n gek idee zou zijn. Hij oriënteert zich nu op werk waar hij meer met mensen in contact is. Waar hij zijn invoelendheid en gevoeligheid maar ook zijn financiële kennis kan gebruiken om mensen te helpen. Hij maakte daarover al een afspraak om mee te lopen bij een instantie die mensen met schulden helpt weer zicht op hun toekomst te geven. Ook ontdekt dat hij nu alvast graag een dag minder wil werken. Een dag per week de dingen kunnen doen waar hij helemaal warm voor loopt, meer tijd met zijn zoons door te kunnen brengen en daar echt van te genieten!
Tips voor als je moe, overprikkeld of jezelf kwijt bent
Beweeg, wandel. Het liefst elke dag. Wandelen ontspant, maakt helder in het hoofd en milder. De beweging van je benen en je armen, je voeten die de grond raken, de natuur om je heen, een heel natuurlijke manier om piekeren te stoppen. Ook yoga is een heel goede manier om in beweging te zijn(Kijk ook maar eens bij mijn workshops)
Plan rust. Weer iets plannen, hoor ik je denken? Ja, bewust rust inplannen is belangrijk omdat de automatische piloot even uitgezet mag worden. Door teveel adrenaline, kan je eigenlijk alleen maar doorgaan. Herken je dat? Dat je de rem niet kan vinden? En als de ervaring leert dat je daar best wat hulp bij kan gebruiken, schakel dan een coach of een vriend(in) in
Rust is goed maar blijf wel bezig. Kies iets dat je leuk vindt. Peter ruimde zijn huis op (en daarmee ook zijn hoofd), hij kookte weer voor zijn vrienden, bezocht zijn ouders in alle rust en merkte dat die rust hen beiden goed deed en pakte zijn oude hobby mountainbiken weer op.
-Angeline Delicaat oprichtster Zinspirit-